بررسی رابطه خودکارآمدی با سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و عوامل همراه آن در پرستاران

زمینه و هدف: سبک زندگی الگوی منحصر به فردی از ویژگی ها، رفتارها و عادات هایی است که هر فرد از خود نشان می دهد و به عنوان شاخصی از سلامت جسمی به شمار می رود. مطالعه حاضر با هدف تعیین خودکارآمدی و سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و عوامل همراه در پرستاران قم انجام گرفت. روش بررسی: این مطالعه به روش مقطعی - تحلیلی بر روی 237 نفر از پرستاران شاغل در علوم پزشکی قم انجام شد. اطلاعات با استفاده از دو پرسشنامه استاندارد سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و پرسشنامه خودکارآمدیshere  گردآوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل، ضریب همبستگی و مدل رگرسیون خطی، با روش گام به گام صورت گرفت. یافته ها: میانگین سن افراد مورد بررسی، 04/32 سال و 70% مؤنث بودند. میانگین نمره کلی سبک زندگی و نمره خودکارآمدی به ترتیب برابر 10±1/59 و 9±46/72 به دست آمد. متوسط نمره کل سبک زندگی و برخی ابعاد آن شامل: مسئولیت پذیری، خودشکوفایی، حمایت اجتماعی و تغذیه در پرستاران با خودکارآمدی خوب، به طور معنی داری بالاتر بود (05/0>p). همچنین بین حمایت اجتماعی و سن، رابطه معنی داری وجود داشت (015/0>p). مدل رگرسیونی نشان داد با افزایش خودکارآمدی، نمره سبک زندگی افزایش می یابد (05/0>p). نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه، نمره سبک زندگی پرستاران کمی بالاتر از متوسط است و این گروه شغلی، خودکارآمدی بالایی در بهبود سبک زندگی خود دارند، اما مسئولیت پذیری بالا در حرفه پرستاری سبب کاهش فعالیت فیزیکی شده است.